Proponuję konsultacje oraz psychoterapię dla osób dorosłych, które:
-
- piją alkohol w sposób ryzykowny, szkodliwy bądź są (albo podejrzewają, że są) uzależnione od alkoholu,
- nadużywają pewnych czynności (hazard, Internet, gry sieciowe, portale społecznościowe, zakupy, objadanie się, pracoholizm).
Jak to się zaczyna?
Pierwsze spotkania z psychologiem (1-4) zawsze mają charakter diagnostyczno-konsultacyjny. Terapeuta prowadzi z klientem rozmowę, zbierając wiele istotnych informacji nie tylko na temat zgłaszanego problemu (jego początków, przebiegu, dotychczasowych sposobów radzenia sobie z nim), ale również sytuacji życiowej, rodzinnej, zdrowotnej itd. Dopiero po takim szczegółowym rozeznaniu, które jest konieczne do rzetelnego oglądu sytuacji, terapeuta może wydać stosowne zalecenia, wskazać kierunki dalszych działań bądź zaplanować ścieżkę psychoterapii.
Czasami w wyniku konsultacji okazuje się, że Klient mógłby skorzystać z Programu Ograniczania Picia więcej o POP, znajdą państwo poniżej).
Jak długo trwa psychoterapia?
Długość psychoterapii zależy od wielu różnych czynników: od rodzaju zgłaszanego problemu, jego głębokości, motywacji klienta do pracy nad nim. Psychoterapia może obejmować kilkanaście spotkań z psychologiem, ale może też być wskazane uczestnictwo w niej przez okres roku bądź dłuższy.
Program Ograniczania Picia (POP)
Jeśli od jakiegoś czasu zauważasz, że pijesz alkohol zbyt często, niepokoi Cię ilość spożywanego alkoholu, zaczynasz dostrzegać negatywne konsekwencje picia i równocześnie nie wyobrażasz sobie sytuacji, w której całkowicie z niego rezygnujesz…
Jeśli myślałeś o podjęciu terapii zaburzeń związanych z piciem, ale myśl o wymogu całkowitej abstynencji na czas terapii skutecznie odstraszała cię przed pójściem po pomoc do specjalisty…
Jeśli boisz się, że będziesz musiał nazwać się alkoholikiem, podczas gdy tak naprawdę wcale nie wierzysz, że nim jesteś…
Jeśli chcesz mieć realny wpływ na wybór swoich celów terapeutycznych odnośnie picia, ale też cenisz rzetelną diagnozę i specjalistyczną wiedzę terapeutyczną…
Jeśli jesteś gotowy na poświęcenie pewnej ilości czasu i włożenie wysiłku w realizację proponowanego programu…
… istnieje duże prawdopodobieństwo, że Program Ograniczania Picia jest dla Ciebie.
Czym jest Program Ograniczania Picia (POP)?
Program Ograniczania Picia (w skrócie POP) jest uznaną na świecie i polecaną przez Państwową Agencję Rozwiązywania Problemów Alkoholowych formą terapii.
POP to oddziaływania indywidualne lub grupowe nakierowane na wypracowanie zdyscyplinowanego wzoru konsumpcji alkoholu, zgodnego z ustalonym wspólnie z terapeutą planem picia; program ten należy do programów redukcji szkód.
Dla kogo jest POP?
Uczestnictwo w tym programie można proponować osobom:
-
- pijącym alkohol szkodliwie,
-
- uzależnionym bez przeciwskazań zdrowotnych, które nie akceptują jako celu terapii całkowitej abstynencji,
-
- z mniejszym nasileniem objawów uzależnienia,
- doświadczającym mniejszej ilości problemów związanych z piciem.
Jak długo trwa POP?
Czas trwania POP wynosi od 8 do 12 tygodni, spotkania minimum raz w tygodniu.
Kwalifikację do POP poprzedzają od 1 do 3 spotkań konsultacyjnych. W dniu spotkania wymagane jest utrzymanie całkowitej abstynencji.
Jeśli pacjent wyrazi zgodę – 2 spotkania z rodziną, których celem jest zapoznanie rodziny z zasadami programu POP.
Po zakończeniu POP raz na kwartał spotkania z terapeutą (okres czasu ustalany indywidualnie).
Możliwe spotkania interwencyjne.
Zapraszam serdecznie na konsultację w sprawie Programu Ograniczania Picia.
Wyniki badań odnośnie programów ograniczania picia na świecie.
Obserwując programy terapeutyczne znacznej większości polskich publicznych placówek leczenia uzależnień, można zauważyć, że obowiązującym celem terapeutycznym jest zachowanie pełnej abstynencji od alkoholu.
Natomiast w badaniach coraz liczniej odnotowuje się, że osoby pijące w sposób nałogowy potrafią ograniczyć swoje picie. Mimo wcześniejszego używania alkoholu, które wskazywałoby na uzależnienie, są w stanie powrócić do modelu picia charakterystycznego dla okresu sprzed uzależnienia. Istnieją również wyniki badań, które pokazują, że w części przypadków doszło do samoistnego ustąpienia objawów uzależnienia – bez żadnych oddziaływań terapeutycznych.
W dużym amerykańskim badaniu epidemiologicznym NESARC wykazano, że w grupie osób, u których stwierdzono objawy uzależnienia od alkoholu, obserwowano istotną dynamikę objawów, w wysokim odsetku zmierzającą do uzyskania remisji:
25% badanych pacjentów po upływie roku od pierwszej oceny było nadal klasyfikowanych jako osoby uzależnione od alkoholu,
27,3% sklasyfikowano jako będących w częściowej remisji,
11,8% opisano jako jednostki pijące ryzykownie (z dużym ryzykiem nawrotu objawów uzależnienia),
17,7% jako osoby pijące, jednak z małym ryzykiem nawrotu,
18,2% zaś utrzymywało abstynencję.
Spośród wszystkich badanych osób jedynie 25,5% skorzystało z terapii odwykowej.
W ponad połowie przypadków osób uzależnionych od alkoholu uzyskujących remisję nie opisywano powtarzających się nawrotów picia.
W dużej, prospektywnej pracy (de Brujin i wsp.) stwierdzono, że ok. 70% osób, które uzyskały remisję objawów, pozostawało bez nawrotu uzależnienia w okresie 3-letniej obserwacji (za: Andrzej Jakubczyk, Marcin Wojnar: Całkowita abstynencja czy redukcja szkód – różne strategie terapii uzależnienia od alkoholu w świetle badań i międzynarodowych zaleceń; Psychiatria Polska, 2012).
Wyraźne dowody skuteczności terapii, której celem jest nabycie umiejętności umiarkowanej konsumpcji alkoholu, wykazały roczne badania prowadzone w Niemczech w roku 1999 przez Joachima Körkela. Definicją picia kontrolowanego dla tego badacza było „zdyscyplinowane, planowane i limitowane spożywanie alkoholu”, oparte na wcześniej ustalonych regułach bądź planie postępowania. Spośród 58 uczestników, w tym 21 kobiet i 32 mężczyzn było 18 osób nadużywających alkoholu i 34 uzależnione. Sukces terapeutyczny odniosło 58% osób, 8% utrzymywało abstynencję, z kolei u 25% pacjentów stwierdzono 50% redukcji pierwotnego spożycia alkoholu; ponadto 1/5 badanych znacząco, bo prawie o połowę ograniczyła spożycie alkoholu (Klingemann, 2006 w: Dorota Dolata; Picie kontrolowane – propozycja strategii pomocowych dla młodych dorosłych; 2014).
Oczywiście opisane powyżej wyniki badań nie podważają tezy, że uzależnienie od alkoholu może mieć ciężki i nawrotowy przebieg. Przytoczone wnioski, wynikające z opisania uzależnienia od alkoholu z perspektywy populacyjnej, świadczą bardziej o tym, że obraz kliniczny i przebieg tej jednostki chorobowej może być bardziej różnorodny, niż się dotychczas zakładało.
Oznaczać to może, że w przypadku uzależnienia nie mamy do czynienia z nieuleczalną chorobą jak dotychczas uważano. Wcześniejsze postulaty – zakładające, że osoba uzależniona nie jest w stanie już nigdy pić w sposób kontrolowany – wydają się niezgodne z obecnymi danymi.
Należy również podkreślić, że najnowsza klasyfikacja DSM-V (obowiązująca od maja 2015 roku) proponuje dość rewolucyjną zmianę, polegającą na całkowitym odejściu od kategorii diagnostycznych „nadużywania alkoholu” oraz „uzależnienia od alkoholu” i stworzenie nowej kategorii – „zaburzenia związanego z używaniem alkoholu” (alcohol use disorder) z podziałem na stopnie ciężkości zaburzenia: łagodny – umiarkowany i ciężki – w zależności od liczby stwierdzonych objawów. Zmiana taka podyktowana została uznaniem, że nadużywanie i uzależnienie nie są odrębnymi jednostkami nozologicznymi, a reprezentują różne stopnie ciężkości tego samego zaburzenia.
W Polsce, inaczej niż w USA i w większości krajów Europy zachodniej, oferta pomocy dla osób uzależnionych, które są gotowe pracować nad ograniczeniem picia jest bardzo ograniczona. Realizowane za granicą programy pomocy tej grupie pacjentów opierają się na zasadach i metodach, jakie stosuje się wobec pacjentów pijących alkohol szkodliwie. Celem leczenia jest poprawa funkcjonowania pacjenta i redukcja szkód wynikających ze spożywania alkoholu.
Co ciekawe doświadczenia specjalistów pracujących nad ograniczaniem picia osób uzależnionych dowodzą, że zdarza się, iż część pacjentów po pewnym czasie sama wybiera abstynencję. Ich leczenie jest wówczas znacznie bardziej efektywne niż w sytuacji, gdy uczestniczą w leczeniu, którego cel został im narzucony.
Ponadto, jeśli osoba pijąca problemowo wykształci inne sposoby radzenia sobie z trudnymi emocjami, natrętnymi myślami i bólem fizycznym, nadmierne picie przestanie pełnić te same funkcje i nie będzie już odbierane jako nagradzające. Efektem czego może być ograniczenie konsumpcji alkoholu, ponieważ wypijanie go w dotychczasowych ilościach po prostu przestanie być potrzebne.
Zapraszam do kontaktu.