Zwykle wyróżnia się cztery fazy rozwoju uzależnienia od hazardu. Są to:
Faza zwycięstw – To etap w życiu osoby, kiedy zaczyna ona grać w sposób okazjonalny, a pojedyncze wygrane oraz brak wyraźnych strat wywołują poczucie pobudzenia, podniecenia, pojawia się coraz więcej fantazji na temat wielkiej wygranej, zdobycia dużych pieniędzy w szybki i prosty sposób. W tej fazie dochodzi do stawiania coraz większych pieniędzy, podejmowania coraz większego ryzyka. Człowiek zaczyna wierzyć w to, że będzie zawsze wygrywać, a w przypadku osiągnięcia „wielkiej wygranej” dąży do jej powtórzenia (nieuzasadniony optymizm).
Faza strat – Kiedy osoba zaczyna grać coraz częściej i obstawia coraz więcej oczywiste jest, że naraża się na ogromne straty. Jest to etap przegrywania dochodów, stopniowego zadłużania się w różnych miejscach i u różnych ludzi. Im wyższe są straty tym paradoksalnie pojawia się większa chęć grania (i obsesyjna potrzeba zdobywania na ten cel pieniędzy). Dlaczego? To oczywiste. Osoba uzależniona nie potrafi pogodzić się ze stratami, są one bolesne, a wizja wyjawienia wysokości długów („całej prawdy”) rodzinie jest tak przerażające, że pozostaje tylko jedno – konieczność odegrania się. Osoba jest już tak zaabsorbowana graniem i wynikającymi z tego przykrymi konsekwencjami, że staje się zupełnie nieobecna – ciałem lub duchem – rozdrażniona, przestraszona, w ciągłym lęku, że ktoś się dowie, z nieustającą nadzieją, że wielka wygrana już za chwilę rozwiążę wszystkie jej problemy.
Faza desperacji – Życie uzależnionego stopniowo ulega poważnej destrukcji – próby długotrwałego ukrywania problemów finansowych nie udają się – w skrzynce pocztowej pojawiają się pisma z banków bądź innych instytucji ponaglające do spłaty długów. To zwykle takie listy zaczynają niepokoić członków rodziny, która coraz częściej zadaje niewygodne pytania. Naprzemiennie – obietnice odnośnie zaprzestania gry i ich nie dotrzymywanie – powodują w końcu separację od rodziny i przyjaciół (niektórzy z nich przecież również czekają na zwrot pożyczonych pieniędzy). Uzależnieni od hazardu nierzadko tracą pracę – z powodu nieobecności wywołanej graniem bądź zapijaniem uczuć związanych z przegraną. Taka sytuacja w obliczu narastających długów wywołuje panikę. W tej fazie mogą pojawić się również desperackie próby zdobycia pieniędzy w sposób nielegalny (kradzieże, napady). Stres związany z długami, brakiem wsparcia, presją ze strony wierzycieli, problemami z prawem prowadzi do stanów depresyjnych i poczucia bezradności.
Faza utraty nadziei – Kiedy dochodzi do rozwodu, utraty zaufania własnych dzieci bądź rodziców, problemów w pracy, ogromnych trudności finansowych (brak środków na podstawowe opłaty i żywność), hazardzista zaczyna tracić sens życia. Narasta poczucie beznadziejności, a przed oczami staje wizja sytuacji bez wyjścia. W tej fazie osoba uzależniona coraz częściej myśli o pozbawieniu siebie życia bądź używa alkoholu do złagodzenia wewnętrznego bólu. Nierzadko popada w inne uzależnienia – od alkoholu bądź narkotyków.
Na szczęście dzięki coraz większej świadomości społecznej obserwuje się zwiększającą się liczbę osób zgłaszających się po pomoc do specjalistów uzależnień i do grup wsparcia.
W następnym poście podzielę się wiedzą na temat tego dlaczego jedni się uzależniają a inni nie.